O düğünden sonra içime kurt düştü. Mustafa’nın bakışlarıyla Ayşe’nin kaçamak gülüşü gözümün önünden gitmedi. Kendime, “Belki de kuruntu yapıyorsun Hatice” dedim. Ama içimdeki ses susmadı.

Bir hafta geçti. Hüseyin hayvan pazarına gitmişti, Mustafa da sözde oduna. Ben çamaşır yıkamak için dere kenarına indim. Köpükleri suya salarken, iki ses duydum. Kalbim küt küt atmaya başladı. Suyun kenarındaki çalılığın arasından baktım…

Mustafa ile Ayşe oradaydı. Ayşe’nin başındaki yazmasını Mustafa’nın elinde gördüm. Ayşe gülerek almak isterken, Mustafa şakalaşır gibi uzaklaştırıyordu. Ama o gülüşün altında öyle bir giz vardı ki, içimden kan çekildi.

O an elimden sabun düştü, taşın üstüne şak diye vurdu. İkisi de irkildi. Göz göze geldik. Ayşe’nin yüzü bembeyaz oldu, Mustafa’nın gözleri bana mıh gibi saplandı.

“Hatice, dinle…” diye başladı Mustafa.
Ama ben duymuyordum. Kulaklarım uğulduyor, dizlerim titriyordu. Çamaşır suya düşmüş, akıp gidiyordu, fark etmedim bile.

Tam o sırada Hüseyin’in sesi duyuldu. Arkamızdan geliyordu, pazardan erken dönmüştü. İkisini o halde görünce ne diyeceğini şaşırdı. Gözleri bir Mustafa’ya, bir Ayşe’ye, bir de bana kaydı.

“Ne oluyor burada?” dedi öfkeyle. Sesindeki tokat gibi sertliği hâlâ unutamıyorum.

Ayşe başını eğdi, Mustafa kıpkırmızı kesildi. Benim gözümden yaşlar boşandı. O an bütün gerçek, kelimesizce ortaya döküldü.

Artık ne evlerimiz yan yana olabildi, ne sofralarımız bir araya geldi. O gün dere kenarında ne kayboldu biliyor musun? Yalnızca yazma değil… İki ailenin onca yıllık güveni, dostluğu, kardeşliği de suyun akıntısına kapılıp gitti